Vrijdag 3 Maart 2000

Mijn laatste werkdag. Mensen om mij heen kijken me meewarig aan als ik aankondig weer naar Nederland te vliegen; wat kan er nou mooier zijn dan het leven als grad student op Brown? Ik weet het ook niet.

De laatste dagen zijn er politieke reclamespotjes op tv verschenen in Rhode Island. Volgende week zijn de primaries en met name de Democraten doen erg hun best om deze traditioneel liberale staat te winnen. Sommigen komen zelfs langs, zoals gisteren de vrouw van (!) George Bush en vandaag Bill Bradley. Voor het gebouw waar hij gaat spreken verzamelt zich een grote massa mensen.

Volk Nederlanders in de rij

Die worden vervolgens allemaal buiten de zaal gehouden omdat de kaartjes al van tevoren verdeeld zijn. Gelukkig moet de kandidaat wel eerst door de haag van mensen om bij de deur te komen waardoor we hem nog even zien. En dat is belangrijk, want we willen weten of Bill zelf al doorheeft dat hij nooit meer kan winnen.

BradleyTerwijl de secret service iedereen ondervraagt die met zijn handen in z'n zakken staat, doet Len mij nog even voor hoe hij, jaren geleden, door een agent van Clinton opzij geschoven is omdat hij er te onguur uitzag om de president een hand te mogen geven. Er worden duidelijk geen risico's genomen in dit land.

Dan stopt de campagne-karavaan voor de poort van de campus. Bradley stapt glimlachend uit en het circus begint. Als een geoliede handenschud-machine werkt hij zich langs de rij van mensen, blijft af en toe even staan praten totdat security aangeeft dat hij verder kan, en iedereen lijkt hetzelfde te denken: hoe kan deze man ooit niet de president worden? Het lijkt onmogelijk dat er stemmers zijn die voor de saaie Gore kiezen met dit vriendelijke alternatief. Dan komt er opeens vaart in de stoet en voor ik het weet staat Bradley voor Len en mij. De handshake duurt minder dan een seconde, Len krijgt een schouderklopje en beiden kijken we even naar de groene ogen die dodelijk vermoeid staan. Het kan niet anders: he knows. Hij weet dat hij het nooit meer redt. Maar dit is vast voor over vier jaar.

's Avonds gaan we drinken bij het social hour en kook ik een galgenmaal voor de bewoners en vaste gasten van het huis waar ik zes weken gewoond heb. Morgen naar Nederland.