Donderdag 27 Januari 2000
Sinds ik erin geslaagd ben om
de vorige afleveringen van dit feuilleton op internet te zetten,
zijn er verzoeken binnengekomen om meer foto's van mij. Bij deze
dus. Ik sta hier op straat op donderdagochtend en het vriest dat
het kraakt. Alle sneeuw is inmiddels veranderd in keiharde hopen
waar je op kunt gaan staan. Veel stukken stoep zijn schoon, maar
er zijn er ook waar een gemeen laagje ijs op ligt. En verder is
het met name koud.
Sprinten dus, 's ochtends naar de faculteit, die 200 meter verderop ligt. Het is 8:30 en er is nog geen klap te doen in de kelder. De meeste PhD studenten komen hier maar een of twee keer per week, als ze office hours hebben of als ze samen moeten werken met iemand anders. Voor de rest werkt iedereen thuis of op een andere handige plek. Bij de computers is ook nog weinig te doen, zodat ik even rustig kan emailen en de krant kan lezen. Daarna breng ik de ochtend door met het lezen van drie artikelen die ik gisteren van Henderson gekregen heb. Ze hebben zijdelings iets te maken met wat ik hier doe, en dienen om mij op de hoogte te brengen van het werk van sommige economen hier.
Boven mijn bureau is een klein raampje zodat ik, langs tralies, naar de lucht kan kijken (zei ik gisteren niet iets over een gevangenis?). Er is sprake van een originele strakblauwe lucht boven de stad, en tegen lunchtijd besluit ik het gebouw te verlaten om eens een eindje te gaan hardlopen.
 |
 |
 |
| Op weg van Robinson hall naar huis heb
ik de omliggende foto's gemaakt; allemaal nogal uit de
losse pols omdat ik bang was dat het toestel aan mijn
hand zou vastvriezen. Iedereen loopt hier met mutsen,
dikke jassen en sjaals. Als ik thuis ben komt het meisje
van de afdeling housing even kijken; het duurt
vijf minuten voordat ze uitgepakt is. In mijn guide to Providence staat een hardlooppaadje beschreven dat in werkelijkheid minder mooi uitpakt. Door de 5 inches sneeuw trap je iedere keer net mis, en loopt het nogal oncomfortabel. Maar het mag de pret niet drukken, ik kom tot aan Pawtucket en dat is toch zeker vijf kilometer verder. Op de terugweg loop ik over de stoep: da's een stuk beter. Het wordt gelukkig ook wat warmer. |
 |
Thuis wordt na het bezoek van
het meisje van housing opeens van alles gemaakt: de
verwarming maakt minder lawaai en alle pitten van het gasfornuis
doen het weer.
En dan wordt het tijd om te gaan lunchen met mijn twee italiaanse huisgenotes. We gaan naar de Ocean Coffee Shop, waar ze een behoorlijke kop koffie schenken en ook iets aan lunch doen. Aan de linkerkant Paola, aan de rechterkant Federica. Links is er sinds maandag, rechts is net gisteren aangekomen. Ik hoorde vandaag dat er nog een derde huisgenoot bijkomt binnenkort--uiteraard nog een italiaanse dame. Het wordt hoog tijd om een cassettecursus italiaans aan te schaffen, ben ik bang. Gelukkig komt er in februari ook nog een Zuid-Afrikaan bij in huis. Als die nou een beetje nederlands verstaat is de zaak weer min of meer in evenwicht.
| Zelf besluit ik dat ik na het hardlopen
wel wat echt eten verdiend heb, en terwijl mijn
tafeldames zich vrolijk maken om de Toscaanse yoghurt en
de grote espresso laat ik een bord chilisoep aanrukken.
Goed spul. In de stad ook nog even een New York Times gehaald. Is dat verwende jongetje uit Cuba ook zulk groot nieuws bij jullie? Hier is hij niet van de voorpagina te branden. Verder leuke oude foto's van Al Gore en voorbeschouwingen voor zondag: Superbowl Sunday! |
 |
 |