Dinsdag 1 Februari 2000
 |
 |
Werk. Februari is inmiddels begonnen en morgen heb ik weer een afspaak met Henderson. Gelukkig is er een hoop voedsel en drinken overgebleven van zondag.
Op het goede moment komt Wouter langs en stelt voor te gaan lunchen. Nadat eerst de resultaten van de primary in New Hampshire gecheckt zijn, natuurlijk. Wouter zit met $500 in een experiment waarbij aandelen van kandidaten verhandeld worden om de uitslag te voorspellen. Als Bush wint zit hij goed, maar McCain heeft NH te pakken en de koers Bush valt.
Ik ben zelf nog niet in deze cafetaria geweest maar het is niet veel anders dan op universiteiten elders. Je kunt vrij luxe eten of er met een bord patat vandaan komen, echt goedkoop is het niet, echt duur ook niet. Ik denk dat ik als student wel aan een meal plan zou gaan, maar voor zes weken is het niet praktisch. Ik koop een fles vruchtendrank met 650% van de dagelijks aanbevolen hoeveelheid vitamine C erin. Whoopee.
| Aan tafel zit ook een Pakistaan, en het
onderwerp van gesprek is al snel de kaping van een
Indiaas vliegtuig twee maanden geleden. Het is behoorlijk
amusant om te horen wat de Pakistaanse versie van het
verhaal is. Het laat zich slecht samenvatten, maar ze
hebben het niet gedaan en het is voornamelijk de schuld
van die oliedomme Indiërs. Trouwens, Pakistan is
tegenwoordig een atoommacht dus pas maar op. Als ik opmerk dat ze die atoomgeheimen trouwens uit Nederland gestolen hebben, thank you very much, krijg ik te horen dat die slechts tijdelijk geleend zijn. De Pakistaan kijkt er zo sympathiek bij dat je het hem moeilijk kwalijk kan nemen. "Nou ja, als je er maar geen domme dingen mee doet" is mijn tamelijk naïeve commentaar. |
 |
 |
's Avonds maak ik een trip naar de East
Side Market, de enige behoorlijke supermarkt op
loopafstand. Het is hardlopen of stilstaan met die
Amerikanen, de supermarkt om de hoek heeft net niks, maar
deze shopperhal heeft weer idioot veel keuze, zodat je
uren bezig bent uit te zoeken welke soort boter je nou
precies wilt hebben. Gisteravond heb ik het met de Italiaanse meisjes gehad over de typisch Amerikaanse dis, en beiden hadden ze nog nooit apple pie gehad. Ik sleep dus een kilo appels en een pak meel mee naar huis (het is een ellendig eind lopen, heuvelop tijdens de terugweg) en bak uit mijn hoofd een appeltaart. Iets te veel boter en iets te weinig suiker, maar vooruit, hij kan. Inmiddels kunnen deze arme meisjes na een week een Hollander in aktie gezien te hebben nooit meer terug naar de Italiaanse mannen. |
De avond staat in het teken van verkiezingsuitslagen op tv en een geweldige komiek die Greg Proops heet op Comedy Central. De derde Italiaanse, die vanavond had moeten arriveren, komt niet opdagen. Nu ben ik moe; morgen meer.